Erotyk

monotonia szarego dnia,
ciepło stłumione grubą materią,
mokre ślady o pięciu palcach na zimnej posadzce,
niedospane noce,
niepamiętne wieczory,
nieobejrzane filmy

Lustro

Zdzierałam paznokcie o wiele skał,
próbując utrzymać oporną krawędź
i parłam ku górze, siła bez mocy,
by ujrzeć ideał - od zawsze tam stał.

Stał na szczycie pychy, dumny i blady,
doknął boskości - nie boskiej, a swojej.
Nie drzwi do raju, a piekła podwoje
otwarły przed nim szaleńcze roszady.

A ja wisiałam, patrząc z dołu
na triumf ideału w jego własnych oczach.
Miał na twarzy maskę i fałsz stąpał w krokach,
bo nie zasłużył, nie sięgał cokołu.

Puściłam krawędź, upadłam na wrzosy,
wyrosłe ze zgniłych iglanych trucheł,
jak człowiek z małp, grzechów i pcheł,
czystością odległy od porannej rosy.

Czytam swoje wiersze.
Są puste, bo składają się ze słów.

Czym jest słowo?
To tylko symbol, przenośnia.

Słowa są puste,
pozbawione wyrazu.

Bo jakimi słowami opisać to, co do Ciebie czuję?

Słowo "miłość" jest zbyt płytkie,
"kocham" nieodpowiednie.

Spal wszystkie moje wiersze,
bo pisząc je dla Ciebie, używałam tylko słów.

Czym dla mnie jesteś?
Ptakiem,
kwiatem,
księżycem,
słońcem,
rzeką,
krzykiem,
wiatrem,
książką,
sercem.

To tylko słowa, nadal niedobre.

Jedynie łacina nie kłamie.
Ta podwórkowa.
I Twoje imię.

Mateusz.
KOCHAM CIĘ KURWA!

choroba cywilizacyjna

o matko internet nie mam internetu
co z życiem jebać życie nie mam internetu
szkoła jebać jebać chce internet
sprawdzić lajki nie mam internetu
popisać z nim nie mam internetu
NIE MAM KURWA INTERNETU
pierwsza wygrana dnia
expić farmić bronić nexusa

a brat
próbuje zwrócić uwagę
chodzi mi po pokoju
i krzyczy
i pluje nawet

narysuj mi kotka proszę

usterka naprawiona

Jesień

Spadają z drzew umarłe liście

i kwiaty już złożono na marach.

Nic nie urośnie, nic nie zakwitnie

- nadeszła jesień deszczowa i szara.

Ludzkie myśli spływają bólem,

jak pnie drzew spływają deszczem.

Nagie korony wyszepczą czule

requiem nad każdym życiowym błędem. 

***

Znowu słyszę jej krzyk, co rozdziera serce,
znów biegnie przed siebie, choć wcale nie chce.
Więc kto ją zmusza? To zimny świat
-jej kochanek, kat i brat.

Bo kocha to życie tak mimo wszystko,
chociaż nie raz każe cierpieć niewinnym.
To cała ona - nie raz już tak wyszło,
że mówi do śmierci tonem przymilnym.

Przywykła kochać to, co ją rani,
przywykła do myśli, że nie pasuje
do ludzi, którzy na sukces nagrzani,
a bieg za sukcesem ich szczęście truje.

Oda do Ciebie

/Praca domowa na polski. Mieliśmy za zadanie napisać manifest programowy naszego pokolenia w formie ody./

Co mamy wielbić w świecie pieniądza,
gdzie ludzkim sercem wciąż włada zawiść?
Ludzka zachłanność zatrważająca,
gdzie każdy chce mieć, aby przetrawić?

Pragnę odrzucić pęd materialny,
nie chcę pieniędzy, chcę tylko Ciebie,
Ty, który dajesz cud namacalny
- dajesz mi miłość, dajesz mi siebie.

Nie Bogu jestem dziś tak oddana,
nie jemu wdzięczna za życia radość.
Jego jest dziełem zawodu szrama,
nie od niego cud, a jedynie złość.

Bo mówią, że dba, ale pozwala,
by serce matki umarło z synem.
Choć pewnie spadnie na głowę kara,
to moja wiara odeszła z dymem.

Z dymem ze zniczy na grobie brata,
z dymem spalonych domów niewinnych.
Miłosierny, lecz nie wszechmogący
lub wszechmogący niemiłosierny.

Komu więc dzięki składam za miłość?
To drugi człowiek, w życiu niezbędny.
Nic nie wart pieniądz, ważna jest czułość,
której doświadczyć chce człowiek błędny.

Miłości pragnę, do niej uciekam,
bo daje wolność, jakiej nie znałam.
Skarbów i bogactw dziś się wyrzekam.
Będę kochała. Kocham. Kochałam.

Żar serc nad wszystko, co materialne,
a co ubóstwia zepsuty nasz świat.
Zwolnijmy tempo, by kochać siebie
i kochać Ciebie, choć pełenś jest wad.